Uma poesia da poetisa galega Maria do Cebreiro


SE NON CRUZAS A RÍA...

Se non cruzas a ría, nunca terás nin néboa nin presencia
no abismo do meu trono. Esa é, nin máis nin menos,
a primeira das ordes que lle dei
para probar o seu atrevemento.
Al cruzar la barca le dije al barquero: las niñas bonitas
no llevan dinero, por iso me convidas con frecuencia
e pouso na túa lingua unha moeda vella de metal
ou unha nova só de chocolate.
E cruzamos os ríos da memoria,
e como lexionarios a punto da conquista,
chamados polos nomes desde a beira contraria
seremos inmortais, confundiremos
a seiva e a saliva de los árboles, das árbores que somos.
Ou como combatentes dispostos a morrer
na defensa dos símbolos
pasaremos o mar pola peneira na procura das onzas,
esfarelando o trigo, vendo o gran nos teus ollos
e o cereal nos meus, sen expurgar.
Porque hai sempre un residuo de vida que lembramos:
a vida coincidente. Velocidades houbo da outra banda
que o impulso dos motores dificulta
e estas gotas de chuvia levan incorporado
o esquenzo, disolvente das ánimas,
das bágoas anteriores que utilizo para inundar a pluma
e escribir ao dictado dos meus deuses
que os barqueiros non morren
sen dar antes razón da súa existencia.

Sempre a tristeza soubo defenderme do mar.